نه آينـــــه بلکـــــه خودت را سيـــاه مي کني امّا

نگفته کس به تو خودبين نباش ؟ خود خواهي !

درســـــت به همين دليـــــل اشتبـــاه مي کني امّا

تو را نشـــان مي دهد آينه انچنان که تو هستي

بـــــه دل بگيـــــري اگـر از او گناه مي کني امّا

نزن به بخـــت خودت بي امان لگد که به غفلت

تـــــو روزگار مـــــرا هـــــم تبـاه مـــــي کني امّا

مگـــر نه مــــن به تو کمتــــر نگفته ام از گل ؟

تــو بــــي بهـــانه چه کـوهــي زکاه مي کني امّا

به گــوش خود نشنيدي مگر که آينه مي گفت :

کـــــدورتـــــي بـــــه دل من از آه مـــي کني امّا

اگـــــر چـــــه دلم هست بي قرار و دربدر از غم

به يک کرشمـــــه توأش سربـــــراه مي کني امّا